Caritas simulata

wiedewiedewiet

schatje

Thuisgekomen biecht ik alles op en tracht het meisje te vergeten. Eindeloze openhartige gesprekken worden gevoerd, voor het eerst zonder een blad voor de mond te nemen. Al onze grieven en onvervulde verwachtingen worden benoemd, van beide kanten. Gesprekken die eigenlijk jaren geleden hadden moeten plaatsvinden. We komen tot afspraken en compromissen om het voor ons beiden weer leuk te krijgen. Ik begin haar schatje te noemen tijdens onze dagelijks geplande telefoontjes. Vanwege mijn aanhoudende mistroostigheid consulteer ik een psycholoog op wekelijkse basis, die alles trouwens al gauw op een mid-life crisis schuift. Volgens mij ziet ze het te simpel, maar daar zal ik spoedig achter komen.

de illusie

Drie jaren denk ik in een fijne, warme relatie te zitten met mijn vrouw. Het komt mij voor, dat het vertrouwen is teruggegroeid. Dat de door mijn jammerlijke misstap veroorzaakte wonden zijn geheeld. Dat wij zo de rest van ons leven verder kunnen, geholpen door de Zalf van de Vergoelijking, de Mantel der Liefde.

Niets is minder waar, lieve lezer. Een nieuw stagnerend systeem is ontstaan, bestaande uit afgesproken lieve woordjes, geforceerde aanhankelijkheid en geplande intimiteit. De treinrails van ons levenspad lopen nu nog parallel, maar zijn een vals dubbelspoor. Spoedig zullen ze uit elkaar gaan lopen, om nooit meer tot een punt samen te komen.

drie jaren

Maar daarvoor is de tijd nog niet rijp genoeg. In de vierdimensionale tijdruimte, ook wel genoemd: het Goddelijk Plan, heeft elke gebeurtenis zijn vaste coördinaten. Er zijn nog drie jaren om vol te maken. Dapper en met goede moed beginnen wij aan het herstel van ons huwelijk. Het jaar onzes Heeren 2008 heeft nog drie belangrijke events: met de familie van der Meulen naar Spa, met het gezin naar Tunesië en het feest ter ere van Attie’s 50e verjaardag. Die moeten we eerst maar eens zien af te werken.

Het jaar daarop brengt ons nog een ander dilemma: zal ik mijn vrouw voor het eerst meenemen op onze jaarlijkse reis naar Kreta? En zo ja, hoe zal zij zich daarbij voelen? Het hele dorp Mirtos is immers het beschamende toneel geweest van mijn buitenechtelijke schanddaad, en alle steegjes en terrassen zijn stille getuigen van mijn overspelig delict. Tact en begrip zijn geboden, alsmede een grote mate van deemoed.

Inmiddels is ze liefdevol met open armen opgenomen in de Kompania, die onze keuken met enige regelmaat vult met Griekse klanken. Met allen kan ze het goed vinden, en met Boris nog het best. Na ons aanhoudend aandringen met een aanvankelijk afwijzende houding te hebben aangehoord, maar niet zonder alvorens een gepaste periode van gekwetste terughoudendheid in acht genomen te hebben, geeft ze eindelijk moeizaam toe, zij het onder protest.

Aan de oppervlakte lijkt het allemaal weer koek en ei. Wij staan lachend op alle foto’s, behalve de onverwachte. Ze organiseert een prachtig feest voor mijn 50e verjaardag op 4 december 2010, rijkelijk voorzien van spijs, drank en minstrelen, en geeft me een iPad 1 kado. Zelfs trommelt ze als extra verrassing mijn oude vriend Paul Meeldijk op, die ik jaren niet gezien heb. En ik begin een CD te produceren.

I Agapi Ine Zali

Te veel tijd steek ik in de totstandkoming van de eerste en enige CD van Kompania Siga: “I Defteriatikes Vradies”. Het kan zijn dat ik daarbij het contact met mijn vrouw wat laat verslonteren. Als ik in een van mijn obsessieve fases ben, heb ik doorgaans weinig aandacht voor iets anders. Met een arsenaal grootmembraan microfoons, een digitaalomzetter en een laptop neem ik alle partijen individueel op, om ze vervolgens thuis op de PC samen te mengen. De software biedt daarbij ruime faciliteiten om de noten te manipuleren in toonhoogte, volume, klank, tijdstip en lengte. Deze mogelijkheden wil ik alle benutten, deels uit noodzaak, deels uit mijn hang naar perfectionisme. Het zijn natuurlijk feiten, dat Cellina verre van strak speelt, Vangelis niet altijd even zuiver zingt en Jan zowat overal een halve maat achter hangt, aberraties die duidelijk op het scherm zijn aan te wijzen. Maar het is wellicht niet strikt noodwendig om aan werkelijk alle noten te trekken. Dit heeft toch weer te maken met mijn eigen ego. Avond aan avond, wekenlang, maanden breng ik door in de man cave, teneinde het materiaal in het stramien te krijgen dat ik voor ogen heb.

Attie van der Meulen

ik heb zo'n goede hoop dat er ooit een fantastische CD gaat komen....nu moet ik zeggen dat ik vrij optimistisch van aard ben..;D

14 j leuk

In het voorjaar van 2011 is de CD afgemixed, gemasterd en geperst. Op 11 juni wordt zij te Mirtos gepresenteerd, in de tuin van Villa Mertiza. De live gespeelde nummers zijn prachtig, maar de CD klinkt een beetje mechanisch, moet ik eerlijk toegeven.

Op 13 juni zijn er 31 jaren verstreken sinds het feestje bij Joop van Dijken dat alles in gang zette. De matrixdisplays van de apotheken wijzen een feestelijke 31℃ aan. Bij restaurant “Archondikos” aan de oude boulevard van Ierapetra glimlacht een ogenschijnlijk gelukkig paar breed in de lens. Blijkbaar hebben ze iets te vieren, want er worden glazen geheven en iemand roept: Nog vele jaren! Zoomen wij wat verder in op de ogen, dan valt er eigenlijk niet veel te zien. Er is onvoldoende resolutie.

de time-out

Als een donderslag bij een ogenschijnlijk onbewolkte hemel geeft mij mijn vrouw -mijn schatje - nog geen twee maanden later te kennen, een time-out in de relatie te willen. Dit gaat mijn toenmalig beperkte begrip te boven. Het voelt of de grond onder mij wegzakt. Hoe lang prakkizeer je daar al over, wil ik weten. Al meer dan anderhalf jaar, is het eerlijke antwoord. Terugrekenend en al de situaties beschouwend, waarin ze zich dan weer vrolijk, dan weer liefhebbend, dan weer sympathiek en meelevend heeft voorgedaan, lijkt het mij dat het allemaal gespeeld is geweest. Een theater. En het meest kwalijke is, dat ik niets in de gaten heb gehad. In blinde zelfgenoegzaamheid ben ik met mijzelf en mijn CD bezig geweest, geen oog hebbend voor de signalen die zij ongetwijfeld moet hebben uitgezonden.

Ze heeft alles al voorbereid en vertrekt terstond naar de tijdelijk leegstaande, doch volledig gemeubileerde flatwoning van vriendin Bea Vrugt van over het spoor, alwaar ze zich oefent in een solitair bestaan.

Het gewicht dezer verlating, gepaard met het besef dat mij gedurende minstens anderhalf jaren een een rad voor ogen alsmede een loer is gedraaid, drukken mij dermate zwaar op de ziel, dat ik in een diepe depressie geraak. Een toestand waaruit ik slechts kan ontsnappen, door voor de eerste keer in mijn leven de juiste keuze te maken. Namelijk de bewuste en weloverwogen beslissing om deze vrouw definitief te verlaten en alle contact te verbreken.

Het doel staat mij helder voor ogen, maar de uitvoering is niet gemakkelijk. Alles wat ik mij tot dusver heb ingebeeld over de rest van mijn leven is plotseling niet meer geldig. Wat blijft, is een zwart gat. Het vergt enige maanden om te beseffen, dat er geen voorgeprogrammeerde toekomst bestaat.

Ik stort mijn hart uit bij familie en vrienden. Dikwijls bezoek ik mijn lieve zuster Trijnie en de kerstdagen breng ik door bij mijn lieve broer Jacob te Amersfoort. Met Michiel Koperdraat voer ik lange gesprekken in de auto, op weg naar onze optredens. Bij de Kompania krijg ik een half uurtje spreektijd na de vaste monologen van Jan Tent.

De empathie van mijn dierbaren is de reddingsboei die mij drijvende houdt. Doordat ik mijzelf volledig open, is er niet alleen een weg naar buiten voor mijn geweeklaag, maar ook een weg naar binnen voor medeleven en vriendschap. Ik besef dat ik weer van alle mensen houd. Maar niet meer van mijn vrouw.

Joost Belinfante

Op Facebook plaats ik met enige regelmaat berichten, soms cynisch en zwartgallig, dan weer ironisch of cryptisch. Donderdag 5 januari 2012 deel ik een link naar het liedje “Ain’t Gonna Worry No More” van Wayne Hancock, waarin de trombone een promintente rol speelt.

Jurrie Eilers
Wie heeft er nog een trombone liggen?
13 j leuk

Joost Belinfante
ik heb hier 3 weestrombones liggen, voor wie ik een goed huis zoek. Het zijn wel schuiftrombones. 2 met kwartventiel.
13 j leuk

Jurrie Eilers
wat schuift zo'n trombone Joost?
13 j leuk

Op zaterdag krijg ik antwoord op de Messenger, met zijn adres en telefoonnummer. Wij spreken af voor de volgende dag. Ik kan de auto in de steeg zetten en moet even bellen als ik er ben. Hij is vaak in de tuin bezig en zal de deurbel waarschijnlijk niet horen. Een leven lang van viool- en trombonespel hebben geleid tot toenemende doofheid aan het linkeroor.

Joost was nooit officieel lid van Doe Maar, doch speelde een belangrijke rol in de band. En dat betrof niet alleen zijn instrumentale bijdragen. Hij is schrijver en zanger van het lied “Nederwiet”, uitgebracht in 1980 op het album Skunk. Beluister het met een vette joint.

Ik bel Tessa Soesbergen, die ook in Bussum woont, om mij te vergezellen. Ze heeft echter andere verplichtingen. Jammer, want Joost houdt van mooie kunstzinnige vrouwen. Dan maar alleen eropaf, vertrouwend op mijn eigen toegenomen charme. Ik haal de auto bij mijn wettige vrouw en rijd welgemoed zuidwaarts.

Joost hoef ik niet meer te bellen: hij staat al in de steeg te gebaren waar ik de auto kan parkeren. Een vriendelijke man met een baard, die mij eerst aan zijn mooie kunstzinnige vrouw voorstelt en dan uitnodigt op een rondleiding door de enorme tuin. Hoewel de de plantjes zo vroeg in het jaar nog maar net boven de grond uitsteken, is de iconische bladvorm reeds duidelijk te onderscheiden. Wij roken van de vorige oogst alvorens een van de over het land verspreide opstallen te betreden. Man caves, zegt Joost, en mijn instemmend gemompel gaat verloren in een stevige hoestbui. Niet voor niets wandel ik met de landelijk erkende autoriteit op het gebied van de Cannabis Sativa Hollandica.

Mij worden de drie weestrombones getoond: een Courtois, een King en een York. De eerste twee zijn het meest kostbaar, maar ik kies voor de York met brede boring, kwartventiel en roodkoperen beker. Het instrument heeft een verhaal, want op haar zijn de eerste vijf noten ingespeeld van het lied “Is Dit Alles", een toonsequens die bij elke rechtgeaarde Nederlander nog op het trommelvlies natrilt.

De tekst lijkt wonderbaarlijk van toepassing:

Ga zitten, want ik wil eens met je praten
'k Ben allang niet meer zo blij als toen
Nee, schrik maar niet, ik wil je niet verlaten, nee
Er is iets en ik kan er niks aan doen

We komen niets te kort, we hebben alles
Een kind, een huis, een auto en elkaar
Hmm, maar weet je lieve schat wat het geval is, ah-ha?
Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar

Is dit alles? (Oe-woe-woe-woe)
Is dit alles? (Oe-woe-woe-woe)
Mmm, Is dit alles wat er is?
[…]

Met een blij gemoed rijd ik terug naar Assen, het fraaie instrument in haar lichtbruine koffer op de achterbank. Midden in de storm van het leven heb ik een ankerplaats gevonden. “Ain’t Gonna Worry No More”, klinkt het in mijn hoofd, begeleid door een welluidend legato van de schuiftrombone. Waar de liefde het soms laat afweten, is het de muziek die eeuwig doorklinkt. Ze voedt vreugde zowel als weemoed, ze kan ophitsen en bedaren. Angst voor verlating heb ik bij haar niet: ze is een metgezellin voor het leven.

Exilium et reditus