Exilium et reditus
de vier mannen
de terugkomst
Zij denkt dat ze gewoon na een tijdje weer terug bij mij kan komen wonen. Ik ben gegaan door een dal van geween en tandengeknars, van gejammerklaag en diepe duisternis, en ben er herschapen en gelouterd weer uitgekropen, als een boreling uit de moederschoot. Wat mij ook de toekomst brengen moge1, deze vrouw speelt daar geen rol meer in.
Nochtans houdt zij zich wederom op in mijn onmiddellijke nabijheid. Alsof er niets is voorgevallen, komt ze weer terug onder mijn dak. Ze begint ruimte in te nemen, die ik niet meer voorhanden heb. Mijn stresslevels stijgen tot ongekende waarden. Ik tracht haar toxische aanwezigheid te ontvlieden door dikwijls avond en nacht door te brengen bij vrienden en bekenden. Dit alles tevergeefs en tot generlei voordeel. Het enige wat ik kan doen, is een advocaat inschakelen.
de relatietherapie
Ze is goed verzekerd en kent de weg in het circuit van de geestelijke gezondheidszorg. Het kost haar daarom weinig moeite om een reeks van consulten te regelen bij Peter Simons te Beilen, een systeemtherapeut met als specialisme de relaties, waarbij een van de partners aan een stoornis in het autistische spectrum lijdt. Waarom ook niet, denk ik en geef eraan toe. Ik heb al ervaren dat het bezoeken van een therapeut in alle gevallen heilzaam werkt, en enige vreemde trekjes heb ik zeker. Is een gemeenzaam consult mij tot nu toe vreemd, ik sta open voor nieuwe inzichten.
Omdat alleen al het verkeren in haar nabijheid mij stress oplevert, gaan wij met twee auto’s die kant op. Op gepaste afstand gezeten ter weerszijden van de zielenknijper, komt het dan tot een eerste gesprek.
De man is mij direct sympathiek en dat is wederzijds. Allereerst schuift hij het hele autisme terzijde. Ik vertoon geen van de symptomen. Sterker nog: integendeel, zoals Marcel Lof zou zeggen. Daarentegen richt hij zijn pijlen op de vrouw, die in veel gevallen de oorzaak van alle problemen is. Zo na legt hij haar het vuur aan de schenen, dat ze zich daarna nimmer meer in Beilen vertoont. De relatietherapie is ten einde, en ik ga alleen verder.
Vele wekelijkse gesprekken voer ik nog met mijn nieuwe vriend. Het vervult mij met dankbaarheid, dat mijn vrouw het hele gezin zodanig verzekerd heeft, dat er geen beperking bestaat in het aantal behandelingen door om het even welke therapeut. Peter is een specialist in systemen, in dit geval het huwelijk. Samen komen wij tot een helder inzicht betreffende hetgeen mij de afgelopen 20, of eigenlijk 31 jaar is overkomen. Beter gezegd, wat ik heb laten gebeuren. Je kunt natuurlijk altijd je pad zelf kiezen. Ik ga door met de therapie totdat wij mij samen genezen verklaren. Met enige weemoed nemen wij afscheid.
de werkcoach
Als parttime postbezorger die af en toe in de muziek wat bijverdient, kan ik geen volledig belegde en tegen alle ziektekosten verzekerde boterham verdienen. Om maatschappelijk zelfstandig en onafhankelijk te worden, merkt mijn dan nog wettige vrouw fijntjes op, zal ik wat beters moeten zoeken. Daar heb ik geen weerwoord op. Ik meld me aan bij Werkplein Baanzicht - inderdaad vlak naast het spoor.
Ik maak kennis met Bram Scholte, mijn tweede coach. We hebben een aangenaam intakegesprek, waarna besloten wordt eerst maar eens een serie competentietesten af te leggen. Enige middagen vul ik uitgebreide vragenlijsten in, tot er uiteindelijk een rapport van 32 pagina’s uit de printer rolt.
Zodanig hoog scoor ik op sociabiliteit, nauwkeurigheid, stressbestendigheid en wat al niet meer, dat ik er zelf een beetje van schrik. Alweer heeft Attie gelijk: dit ben ik niet. “Waarschijnlijk heb je de boel geflest,” zegt ze na het doorlezen van niets dan lovende woorden. Evengoed heeft het document weinig waarde. Als ik achttien was geweest met dit rapport, zou ik overal aan het werk kunnen. Nu ben ik de vijftig gepasseerd met geen enkele ervaring behalve het postbezorgen.
Toch steekt het gebeuren mij een hart onder de riem en vergroot het mijn zelfvertrouwen. Ik neem hartelijk afscheid van Bram, op naar de volgende hulpverlener - alsof ik in een estafette van zielknijpers ben beland.
de sjamaan
Jaren tevoor leed ik aan een ernstige hernia in de bovenste nekwervels. In deze moeilijke periode komt ze weer in volle hevigheid terug. Natuurlijk kunnen de vele maanden van opperste concentratie aan het beeldscherm bij het produceren van de CD kunnen in dezen mogelijk ook een rol gespeeld hebben. Na enige fysiotherapeuten te hebben afgelopen, is de conclusie duidelijk: het betreft stressgerelateerde klachten, en zulke gevallen worden steevast doorverwezen naar Vincent Otterspoor.
Vincent declareert zijn facturen aan de verzekering als zijnde fysiotherapie, maar praktiseert een wonderlijke mix van manuele therapie, aan osteopathie gerelateerde aanrakingen en heftige manipulatie van het lichaam. Ofschoon ik als zelfverklaard scepticus immuun meen te zijn voor wazige denkbeelden, weet hij nochtans zijn esoterische energie op mij te projecteren. Tweemaal in de week zweef ik gedurende anderhalf uur op 10 cm boven zijn vloer en loop als herboren weer de praktijk uit. Zo diep is mijn ontspanning na zijn behandeling, dat ik naderhand niet eens een sigaret opsteek. Als een hiphop rapper loop ik met vloeiende bewegingen naar mijn fiets, met het gevoel of ik een dikke joint heb gerookt. Voor een paar dagen is alle pijn verdwenen. Ook mijn vriend Vincent verklaart mij na een paar maanden volledig genezen.
de rechtszaak
Jan-Willem Flipse† is de advocaat die mij is aanbevolen door mijn nieuwe vriendin Nettie Noorda. Alweer een man met wie ik direct vriendschap sluit. Gespecialiseerd in scheidingszaken, neemt hij zonder omhaal het heft in handen. Volgens hem is deze vrouw pure evil en moet met de billen bloot. Na ampele inzage van haar maandelijkse inkomsten bepaalt hij de partneralimentatie op € x.000 per maand. Deze eis wordt haar toegezonden, waarna de rapen gaar zijn.
Van de weeromstuit neemt mijn aanstaande ex-vrouw eveneens een advocaat in de arm, en wel een hele minne. Enige dagen later verschijnt er een document in mijn brievenbus, waarvan de honden geen brood lusten. Mij komt de gal spontaan in de keel omhoog. Een zodanig laag niveau van strontgooierij is mij tot dusverre vreemd.
Zo word ik gedoodverfd als armzalig echtgenoot, die zich nimmer om de kinderen heeft bekommerd. De liefdevolle bejegening van de beide jongens in de zo belangrijke eerste levensjaren wordt afgedaan als enige hulp in het huishouden. Mijn niet aflatende inspanningen om onze bewoning te verbeteren worden gebagatelliseerd tot incidentele kluspogingen. Neerbuigend wordt gesproken over mijn betrekkingen bij achtereenvolgens Lopos, Sandd, TPG Post, TNT en PostNL. Te weinig zou ik hebben bijgedragen aan het gezinsinkomen. Mijn beide nekhernia’s waren slechts uitvluchten om minder te gaan werken. Samenvattend word ik geprofileerd als een profiteur, die vanaf het begin van het huwelijk de kantjes ervanaf liep. De vrouw heeft louter ellende beleefd tijdens de volle twintig jaren. Van liefde is nooit sprake geweest, slechts van een eenzaam lijden in afzien.
Natuurlijk is dit niet de taal van Attie. Net zoals mijn vriend Jan-Willem, trekt ook haar advocaat de zaken in het extreme. Beiden maken ze listig gebruik van de informatie die ze door de cliënt wordt aangeboden. In mijn geval, een opsomming van feitelijkheden. In haar geval wellicht, een al dan niet door haar Rechtsanwaltin gestimuleerde opbraking van vuilspuiterij.
Tot een werkelijke rechtszaak komt het niet. De beide advocaten beraadslagen in hun zijkamertjes om tot een schikking te komen. Uiteindelijk komt er een bod van de tegenpartij waar ik volgens Jan-Willem de handen bij moet dichtknijpen. Ik zal direct een voorschot van € xx.000 op mijn bankrekening ontvangen, vermits ik binnen 6 dagen mijn schamele biezen pak. Betreffende de verdeling van de overwaarde der opstallen, alsmede over de toekenning van een forse alimentatie, zal in een tweede zitting uitspraak worden gedaan.
uitzetting
Plotsklaps staat andermaal mijn toekomstperspectief op losse schroeven. Heb ik al geaccepteerd dat er geen kans meer is op een lang en gelukkig leven met mijn vrouw, nu moet ik mijn levenswerk opgeven, mijn magnum opus, de woning aan het Lippepad, die ik eigenhandig gedurende twintig jaren van een uitgewoonde ruïne in een paleis heb getransformeerd. Kortelings heb ik nog met trots het overgebleven erfenisgeld van mijn dierbare ouders geïnvesteerd tot aanleg van een nieuwe keuken. In het zweet mijns aanschijns installeerde ik dezelfde, met inbegrip van de gas-, schoonwater- vuilwater- en stroomleidingen, alsmede een valse zoldering om de spots in te bouwen.
Allengs wordt het mij helder en klaar: het glas moet tot de bodem worden gedronken. Ik moet alle ballast afwerpen die mij niet vooruit helpt. Om een nieuw en schoon leven aan te vangen, zal ik mij moeten uitkleden tot op het vel.
In allerijl huur ik een flat aan de Maria in Campislaan. Ten volle wordt geprofiteerd van mijn penibele situatie. De huur wordt bepaald op € 1000 per maand (gemeubileerd), met een vooruitbetaling van drie maanden. Mijn € xx.000 begint reeds te slinken.
Vriend door dik en dun Michiel Koperdraat helpt mij verhuizen. Eén ritje is genoeg. Grootmoedig verzicht ik op de Indonesische teakhouten meubelen, de tapijten uit Iran en de meesters aan de wand. Machines en gereedschappen zal ik niet meer nodig hebben. Benevens mijn broodbakker, mijn ijsmaker en enig keukengerei, zijn het gitaren en computers die Michiel’s Toyota Corolla vullen.
Het is 13 maart 2012 als mijn leven de wending neemt die de rest van mijn leven zal bepalen. Weliswaar heb ik verwacht aan het Lippepad te blijven, maar dit is laatsteindelijk een betere bestemming. Zo ik al mijn toekomst verlies, dan is het alleen maar passend om ook het verleden achter te laten.
resumé
Mijn drive in de afgelopen twintig jaren is het opknappen van de woning geweest. Daarbij is geen steen op de andere gelaten. Op drie woonlagen zijn de binnenwanden verplaatst. De gang is verdriedubbeld in lengte, waarbij de eerste deur werd dichtgemaakt. Zodoende kan aan beide zijden de voorkamer slechts worden betreden via de ruime woonkeuken, die belegd is met slijtvast Novilon. Dit ter voorkoming van het ontstaan van een looppad in de geborstelde eiken vloer. De meterkast werd vergroot en de trap kreeg een extra bocht. De W.C. werd voorzien van een hangend inbouwtoilet en een vloer van getrommeld marmer.
Het trappenhuis werd een gesloten systeem. Op alle verdiepingen kwam een deur, die dezelfde van de rest van de woning scheidde. Op de tweede woonvloer ontstond er aldus een extra portaal, dat toegang gaf tot de slaapkamers en de badkamer. De twee slaapkamers aan de achterkant werden samengevoegd, waarbij de binnenwanden elders werden hergebruikt.
Helemaal bovenaan kwam er tevens een afscheiding met een toegangsdeur tot de ruime zolder en de elders beschreven man cave.
Geen stroomleiding was er in de wand, die niet door mij vervangen werd. Alle woonvloeren kregen een laaggeplaatste wandcontactdoos voor de stofzuiger.
Eenzijdig werden verzwaard met een tweede laag gipsplaten alle binnenwanden, ter verhoging van akoestische isolatie en tot demping van staande golven in de spouw.
Eigenhandig werd opgericht ter achterzijde van het pand een pergola, bestaande uit heldere platen van polycarbonaat op een friswit geschilderd houten frame. Samen met de pangedekte bijkeuken nam deze constructie de volle breedte van het perceel in beslag.
Compleet werd gerenoveerd de doucheruimte, met inbegrip van de binnenwanden. In een tweede sessie werd nog eens de waterdichtheid verbeterd richting slaapkamers.
Tot slot werd ingericht een moderne keuken met zespits gasvlam, tweekips oven, vaatwasser en mechanische afzuiging.
Stonden kan ik nog uitweiden over mijn emplooi gedurende 20 dienstjaren. Ergens heb ik er een voldoening in gevonden, een levensvervulling. Thans is dat alles voltooid verleden tijd. In mij ontstaat een kalme berusting. Leek mij aanvankelijk de toekomst een duistere leegte, nu groeit een toenemend besef van het feit dat zij een open boek is, vol met maagdelijk witte onbeschreven bladzijden. Het is alleen aan mijzelf om ze te vullen. Een nieuwe en wijde horizont gloort aan de einder. De nieuwe Jurrie is knap, intelligent, sociaal vaardig, empathisch en soms spiritueel - volgens mijn vier mannelijke therapeuten, althans. Een levenshouding die mij nog ver zal brengen. Zo’n 2500 kilometer uiteindelijk.
Wat de toekomst brengen moge
Wat de toekomst brengen moge,
mij geleidt des Heren hand;
moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen;
Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen
met een rustig, kalme moed!